การบ้านสุดท้าย ก่อนการจากลา ฉบับนั่งเทียนเขียน นางฟ้าขี้เหร่เนะ ปลามีเวลา72ชม ลบ

[SODA007]

เราจะแน่ใจได้อย่างไร ว่าทุกครั้งที่ลมอุ่นๆ พัดมารอบๆตัวเรา เมื่อฤดูหนาว
จะไม่ใช่อ้อมกอดของคนที่เรากำลังคิดถึง .....

[SODA007]

และบางที เวลาเราตื่นขึ้นมาเองในบางวัน แม้ในยามที่นาฬิกาปลุกไม่ทำงาน
จะไม่ใช่ คนที่รักเรา มาปลุก และห่วงกลัวว่าเราจะไปสาย.....   

[SODA007]

ทุกวันเวลาที่เราเคยใช้จ่ายไปด้วยกันนั้น...ล้วนไม่มีอะไรจะมาพรากมันไปจากเราได้
ความทรงจำเป็นสมบัติติดตัวที่แม้ เศรษฐี หรือ ยาจกต่างก็ล้วนมีติดตัวมาไม่ต่างกัน 

[SODA007]

ถึงแม้วันนึงร่างกายเราจะแก่ชราลงไป... หลายๆสิ่งลบเลือนไปตามเวลา

แต่ความทรงจำ เป็นหนึ่งในไม่กี่สิ่งที่ติดตัวเราไปตราบจนวันนั้น
และเมื่อวาระของเรามาถึงเช่นเดียวกันในสักวัน   

[SODA007]

ดอกไม้ เบ่งบาน และโรยราอยู่ทุกวัน เพียงแต่เราไม่ได้สังเกตุเห็น

เรามักชื่นชม แต่ดอกไม้ที่กำลังบาน และอวดกลิ่นหอม 

[SODA007]

หลงลืมว่ามันก็บานได้แค่ไม่กี่วัน...และต่างก็ ร่วงสู่ดิน...เพื่อรอเวลา

ผลิบาน อีกครั้ง.... และ โรยรา อีกครั้งเช่นกัน   

[SODA007]

ใครจะรู้....คนที่รอเราอยู่ ที่ปลายอุโมงค์นั่น

อาจเป็นคนที่ เราคิดถึงเค้ามาตลอดชีวิตก็เป็นได้

[SODA007]

และเมื่อถึงวันนั้น กอดเค้าให้หายคิดถึง ...

..เอ่ยคำรัก ซ้ำๆ ให้เท่ากับที่ใจอยากจะบอก

บอกให้มันดังๆ กอดเค้าให้แน่นๆ....   

[SODA007]

เพราะเมื่อเราจะต้องจากกันอีกสักครั้ง

จะได้ ไม่เสียใจ และระลึกไว้เสมอว่า

ทุกการจากลา...ล้วนไม่เคยมีอยู่จริง 

[SODA007]

อาจผิดที่โชคชะตาที่นำเรามาให้เจอกัน

ผิดที่โชคชะตาลิขิตมาให้เราต้องห่างไกล

หรืออาจปิดที่หัวใจที่ดันหวั่นไหวไปกลับเธอ

แต่ฉันไม่เสียใจเลยอย่างน้อยๆก่อนจากกันเราก็มีความทรงจำดีๆมากมาย