ไอเดีย FK EP.7 "พี่อยากให้หนูปลดกระดุมออก..อีกเหรอคะ" 🔥🔥🔥

[Kitti123]

ร้าน Funky
พฤ. 20 ก.พ.68

“สวัสดีค่ะ วันนี้ พี่สนใจคนไหน” PR กิ๊ฟทักทาย

“กิ๊ฟเลือกให้หน่อย”

เธอนิ่งคิด “งั้นกิ๊ฟเลือกน้อง ไอริส ให้ รหัส B1 จะเข้ามาตอน 13.30 น. น้องสวยมาก พี่ต้องชอบแน่”
“ทำการบ้านได้ไหม” ผมถาม
“ลองคุยดูค่ะ แต่กิ๊ฟเชื่อว่า พี่คงมีวิธีคุย ทำให้น้องเค้าไว้ใจ”

“โอเค..งั้นจองไอริส รอบ 13.30 น.”

[Kitti123]

ตอนนี้เพิ่ง 11 โมง

ผมคิดจะไปทำธุระก่อน ทว่าตอนกำลังเดินขึ้นรถ เหมือนเห็นไอเดียเดินสวนขึ้นไป จึงกลับไปดูในร้านอีกรอบว่า ใช่นางหรือเปล่า

“อ้าว..หนูจริงด้วย” ผมเข้าไปนั่งคุย
นางมาแบบหน้าดิบ ยังไม่ได้แต่งหน้า นางพูดออกตัว “วันนี้ หนูยังหน้าสดอยู่นะ” พูดไปแต่งหน้าไป
“พี่ว่า ก็ไม่ต่างนะ” ผมคุยกับไอเดียประมาณ 10 นาที ก็ตะโกนถาม PR กิ๊ฟ
“ขอโทษที ถ้ายกเลิกน้องไอริส แล้วขึ้นกับไอเดียแทนจะได้ไหม?”

PR กิ๊ฟ ตอบกลับทันควัน “ยินดีเลยค่ะ นึกอยู่แล้ว 555” นางลุกขึ้น “พี่พร้อมเมื่อไหร่ บอกกิ๊ฟนะคะ”

ผมพยักหน้า “ขออีก 10 นาที”

ผมหันมาถามไอเดีย “แต่งหน้าทันไหม” 
“ทันค่ะ นี่ก็จะเสร็จแล้ว” นางกำลังเขียนปาก
“ระหว่างนี้ พี่มีนิทาน..เล่าให้หนูฟัง”
“คะ?”

ผมสูดลมหายใจเข้า และตั้งสติ

ครั้งหนึ่ง มีเด็กสาว เติบโตในครอบครัวยากจน นางรู้สึกว่าพ่อไม่รัก เพื่อนไม่รัก นางโดนเพื่อนแกล้งเสมอ และพ่อก็ไม่เคยปลอบนาง ไม่เคยแสดงความห่วงใยนาง...เลยสักครั้ง

นางหันมามองผม “เอาจริงดิ”
ผมพยักหน้า “ลองดู..”

ผมเล่าต่อ

วันหนึ่ง เกิดเรื่องเศร้า นางขี่รถไปซื้อของ ปรากฏว่ามีผู้ตรวจเรียกนางและข่มขู่นางให้ไปโรงพัก ทีแรกนางไม่ยอม แต่เขาขู่กลับ

'ฉันรู้จักครอบครัวเธอ พ่อเธอมีความผิด ถ้าไม่ยอมกันก็ลองคิดดูว่า อะไรจะเกิดขึ้น'

เมื่อไม่มีทางเลือก นางก็ต้องยอมตามไป แต่นางไม่ได้ถูกพาไปโรงพัก กลับถูกพาไปที่ห้องพัก..ส่วนตัว เหตุการณ์วันนั้น กลายเป็นความทรงจำที่เลวร้ายและเป็นจุดเริ่มที่นำไปสู่ความมืด นางกลายเป็นคนเก็บตัว ไม่ค่อยพูด เกลียดผู้ตรวจ เกลียดพ่อ เกลียดคนรอบข้าง และแย่ที่สุดคือเกลียดตัวเอง

ผมพักอารมณ์สักครู่..

แต่นางยังเหลือบางสิ่งที่เป็นอิสระจากความเกลียดชัง นั่นคือความแคร์ นางรู้สึกดีที่ได้แคร์ใครสักคน จึงตัดสินใจยกมันให้กับแฟน แต่เวลาผ่านไป นางพบว่า นางตัดสินใจพลาด แฟนไม่ได้แคร์นางและกลับทำร้ายนางซ้ำๆ

‘ฉันจะเหลืออะไร นอกจากความเจ็บปวด’

เสียงในหัวนางวนเวียนอยู่ ทุกภาพที่เห็น ทุกเพลงที่ได้ยิน ถูกซ้อนด้วยความเจ็บปวด คืนวันหนึ่ง นางอยากคิดสั้น ใช้ความเจ็บปวดนำทางจนความมืดเข้าครอบงำ
ความรู้สึกตัวอ่อนลง..ใกล้ดับ

แต่แล้วก็เกิดปาฏิหาริย์ มีผีเสื้อตัวหนึ่งบินมาใกล้ ตะโกนบอกนางสุดเสียง

'ตื่นขึ้นมา..ตื่นขึ้นมานะ..'

นางตกใจออกจากภวังค์ พาตัวเองออกจากความมืด

‘ผีเสื้ออะไร..พูดได้ด้วย’

ผีเสื้อนำทางพานางเดินออกมา ขณะเดียวกัน ก็ทำให้นางสัมผัสความจริงว่า หากใช้ความเจ็บปวดนำทาง สิ่งที่รอเบื้องหน้า คือ ความทุกข์ทรมาน..อย่างถึงที่สุด

ผมหันมามองไอเดีย เห็นนางกำลังตั้งใจฟัง เอานิ้วไว้ที่ปากเหมือนเตรียมจะกัดเล็บ

สามปีผ่านไป ความเจ็บปวดยังคงอยู่ในใจ แต่งานตรงหน้า ทำให้นางลืมมันไปบ้าง จนกระทั่งวันหนึ่ง นางเห็นภาพป่าธรรมชาติ มันอยู่สูงบนยอดภูเขา มันมีแรงดึงดูดเรียกร้องให้นางไปหา ด้วยอยากจะหนีห่างผู้คนอยู่แล้ว นางจึงตัดสินใจออกเดินไปที่ยอดเขาแห่งนั้น มันเป็นภูเขาสูงมาก ใช้เวลาเดินทางทั้งวัน กว่าจะเดินถึงจุดตั้งเต็นท์ นางเหนื่อยมาก ตั้งเต็นท์เสร็จก็แทบจะหลับทันที แต่แล้วกลางดึก นางก็ตื่นขึ้นมา เพราะมีบางสิ่ง..ดึงดูดให้นางเดินออกไปนอกเต็นท์

'อ้า..ดาวเยอะมาก ทำไมเยอะขนาดนี้'

นางไม่เคยเห็นดาวเยอะเท่านี้มาก่อน ในช่วงเวลาที่กำลังหลงใหลหมู่ดาว ใจนางถูกดึงดูดให้ไปรวมอยู่กับท้องฟ้า ตัวตนนางถูกกลืนเข้ากับผืนฟ้า ใน Moment นั้น ความเจ็บปวดค่อยๆ ถูกดูดซับออกไป มันเคลื่อนออกไป ออกไป หายลับไป

‘ความเจ็บปวดหายไป เหลือแต่รอยแผลที่ว่างเปล่า’
นางสัมผัสมันและร้องไห้ออกมา

คืนนั้น นางหลับและฝันว่ามี หนอนตัวหนึ่งเกาะอยู่ที่หน้าอก มันกลายร่างเป็นผีเสื้อ บินขึ้นฟ้าแล้วหายลับ ได้ยินเสียงตะโกนดังอยู่ไกลๆ เหมือนฝีเสื้อกำลังบอกใครที่อยู่อีกโลกหนึ่ง

'ตื่นขึ้นมานะ..ตื่นขึ้นมานะ'

..
ผมถอนหายใจ "จบแค่นี้”
นางถามประชด “นี่ใช่นิทานแน่เหรอ”
“555” ผมหัวเราะ

[Kitti123]

ผมถามนาง
“คิดว่า จากนี้ เด็กหญิงจะเป็นไปยังไงต่อ”
“ถามยาก” นางคิดสักพัก “หนูคิดว่า ชีวิตนางคงสดใสขึ้น”

ผมพยักหน้า แล้วหยิบบางสิ่งออกมาจากกระเป๋า
“คืออะไร เอามาให้หนูเล่นเหรอ” นางสงสัย
“ตรงนี้ มีคำแทนความรู้สึก 20 คำ เป็นด้านบวก 10 คำ ด้านลบ 10 คำ เลือกคำที่ตรงใจ ด้านบวก 3 คำ ด้านลบ 3 คำ”

นางเลือกแบบไม่ลังเล

ผมเริ่มจากด้านลบ “หนูเลือกคำว่า กังวล ปลีกตัว ว่างเปล่า เพราะอะไร”

“หนูมักกังวลบางเรื่อง ทั้งที่รู้ว่าไม่เป็นไร เช่น รถเสียแล้วรอช่าง ก็จะกังวล บางทีจะกัดเล็บอะไรแบบนี้  ถัดมาอีกเรื่องก็คือ หนูมักจะปลีกตัว ไม่ชอบเจอคนเยอะๆ และสุดท้าย คือเลือกคำว่า ว่างเปล่า เพราะบ่อยครั้ง หนูรู้สึกว่างเปล่าในใจ”

ผมเปลี่ยนมาด้านบวก “หนูเลือกคำว่า มั่นใจ ไว้ใจ แคร์ เพราะอะไร”

“หนูเป็นคนมั่นใจในตัวเอง ถ้าตัดสินใจจะทำอะไร ก็จะไม่ลังเล ไม่วอกแวก จะจดจ่อกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ไม่สนใจเสียงอื่นหรือสิ่งอื่น"

นางนิ่งคิด "ถัดมาคือคำว่า ไว้ใจ หนูเลือกเพราะคนรอบตัวไว้ใจหนู ทั้งที่บ้าน ที่เรียน ที่ทำงาน และท้ายสุดคือ หนูเป็นคนแคร์คนอื่นทว่าไม่แสดงออก มักแคร์อยู่ในใจค่ะ แต่ในบางครั้ง ก็ต้องยอมรับว่า..หนูก็ไม่แน่ใจตัวเองว่าแคร์ไหม เช่น ที่เคยเป็นกับแฟน บางครั้งหนูสงสัยตัวเองว่า หนูทำให้เขาเป็นหน้าที่ หรือเพราะแคร์เขา"

"พี่คิดว่า การที่หนูมีนิสัยไม่ค่อยแสดงออก พอถูกร้องขอให้ต้องแสดงออก มันจึงรู้สึกเหมือนทำตามคำร้องขอ เหมือนเป็นหน้าที่ มันเป็นแบบนั้นหรือเปล่า อย่างไรก็ดี พี่มองว่า ความแคร์ ความห่วงใยในผู้อื่น เป็นสิ่งสำคัญที่ทำให้ชีวิตหนู..จะพูดว่าอะไรดีละ..อยู่รอดปลอดภัย..มาจนถึงทุกวันนี้"

[Kitti123]

11.30 น.

ผมพานางไปถ่ายรูป เริ่มจากตรงบันได
"หนูลองค่อยเดินลงบันได.." ผมกำกับภาพ "ดี..หยุดค้างไว้"

[Kitti123]

“เดินมา..ส่องกระจกบานนี้” ผมกำกับภาพ
นางเดินเข้ามาโพสต์ท่า

[Kitti123]

ห้อง 901

ผมเปิดไฟในห้อง นางขึ้นไปนั่งบนเตียง เสียดายว่าหลอดไฟขาดไปหลอดหนึ่ง..แสงน้อยไปหน่อย

"มีอะไรหรือเปล่าคะ"
"ไม่เป็นไร แค่ไหนก็แค่นั้น" ผมหันกลับมาแล้วถ่ายภาพนาง

[Kitti123]

“แล้ววันนี้ หนูใส่เสื้อชั้นใน..หรือเปล่า”

นางส่ายหน้า “หนูไม่เคยใส่”
“โอว..อีกแล้วเหรอ” ผมพูดเก็บอาการ
ผมสงสัย “แล้วเมื่อก่อนไปเรียน ใส่หรือเปล่า”
“ไม่ใส่”
ผมตาลุก “ทุกวันนี้ ไปทำงาน ใส่หรือเปล่า”
“ไม่ใส่”

ผมกลืนน้ำลาย “ไม่เคยเห็นใครมั่นขนาดนี้”


หมายเหตุ มั่น มั่นใจ มั่นหน้า ต่างกันอย่างไร อ่านเพิ่มเติม
https://missiontothemoon.co/psychology-ego-vs-confidence/

[Kitti123]

 “หนูปลดกระดุมลง..หน่อยซิ”
“พี่อยากเห็นหนูปลดกระดุมออก..อีกเหรอ”

ผมพยักหน้า “อยากเห็นอีก"

[Kitti123]

"ปลดอีก..ได้ไหม"
นางปลดออกอีก 1 เม็ด  แล้วแหวกเสื้อออก

[Kitti123]

“ให้แค่นี้ละ” นางเงยหน้าท้าทาย

ผมกลืนน้ำลาย มองด้วยความเสียดาย เหมือนจะมองเห็นหัวนมอยู่รำไร