"ในยามที่จิตใจเราอ่อนล้า ขอแค่มีเธอมายืนอยู่ข้างๆกาย"
คำนี้ ผมอยากมอบให้กับน้องวอลนัท ที่เป้นทั้งเพื่อน ทั้งรุ่นน้องที่แสนน่ารัก
ด้วยบุคลิกอันเป็นลักษณะเด่นของน้องนั่นคือการ "คุย"
หลายคนคงอาจสงสัยว่า การคุย มันจะแตกต่างอะไรกับการคุยทั่วไปกับน้องๆ ที่อยู่ที่ร้าน
ผมขอบอกเลยว่าต่าง น้องๆแต่ละคนจะมีลักษณะการคุยที่แตกต่างกัน
แต่สำหรับน้องคนนี้ น้องเค้าจะคุยกับเราด้วยความคิดแง่บวก
ซึ่งในยามที่เราเครียด หรือรู้สึกท้อแท้ น้องเขาสามารถเป็นเพื่อนคุยที่ดี
เหมือนเวลาที่เราปรับทุกข์ กับเพื่อน หรือระบายกับรุ่นน้อง
มันทำให้ผมนึกย้อนไปตอนที่ ผมยังเรียนในรั้วมหาวิทยาลัย
มันเป็นความรู้สึกดีๆ ที่หาได้ยากในการเที่ยวแบบนี้
น้องเขาดูจริงใจ ดูเป็นห่วงเราตลอดในระยะเวลาที่อยู่กับน้อง
แต่ๆๆๆๆๆๆๆๆ.... ไม่ใช่แค่ฝีมือในการพูดคุย
เพราะนอกจากการเป็นคน คุยเก่งแล้ว
"ลิ้น" นั้น เทพมาก สามารถระรัวลิ้นได้เกือบทุกซอกมุมของร่างกาย
ซึ่งถ้าไม่นับอะไรก็ตามที่ต่ำกว่าเข่า
น้องเขาสามารถชโรมลิ้นได้ทั่วตัวจริงๆ
ไฟหน้าน้องก็ขนาดพอดีมือ ถึงแม้ว่าน้องจะคิดว่าของตัวเองเล็ก
แต่สำหรับผม ถือว่าก็สมตัว กำลังดี
เหมาะแก่การลิ้มรส สะดุ้งลิ้นเป็นอย่างมาก
กลิ่นอันหอมหวาน จากซอกคอน้อง มันช่างหอมรัญจวนใจ
เมื่อสูดดมเข้าไปลึกๆ ก็ทำให้เราสามารถตกอยู่ในภวังค์ของน้องไปเลยทีเดียว
น้องเป็นคนตั้งใจทำงานมาก ยิ่งถ้าสบตาน้อง น้องก็จะยิ้มให้ตลอด
บอกเลยว่าเป็นอีกในหนึ่งข้อดี ซึ่งบางคนอาจจะหลบสายตาเรา
และมันทำให้เรา รู้สึกว่า เราไม่ใช่คนอื่นคนไกล
ผมขอบอกเลยว่า ถ้าใครที่เป็นนักเที่ยว ที่ชอบคุย หรือรู้สึกเหงา
น้องวอลนัท คือตัวเลือก ที่ดีที่สุดตอนนี้ครับ
ปล. น้องเขาชอบเข้าช่วงกลางคืนครับ
ข่าว
