เวลา 14.25 น.
ขณะนี้ ความหื่นกระหายเริ่มลดลง ผมเริ่มสงบลง
ผมขอให้นางนอนราบบนเตียง ผมสวมเสื้อคลุมให้กับน้องชาย ขยับขึ้นมาบนเตียง และเอาเทปกาวออกจากข้อมือนาง เพื่อให้นางได้มีอิสระ
ผมเอาร่างประกบ แล้วค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้าไปในร่างนาง..โดยจูบนางไปพร้อมกัน
เมื่อใจสงบ ความจริง..ก็ปรากฏ
ผมพบว่าริมผีปากของนาง..ค่อนข้างเล็กบาง
ริมผีปากหนา ทำให้ผมเร่าร้อน ริมผีปากเล็กบาง ทำให้ผมต้องทะนุทะนอม
ผมสัมผัสริมผีปากนาง..ทีละส่วน ส่วนบน-ส่วนล่าง จากนั้นก็หลับตา แลกจูบกับนางแบบละมุน จูบด้วยภาษารัก ประหนึ่งเป็นการปลอบประโลมสาวน้อยที่เพิ่งถูกพ่อดุ ถูกแม่ตี
ผมเริ่มรับรู้ได้ถึงลมหายใจเข้าออก..ของนาง รับรู้ลึกเข้าไป..ลึกเข้าไป..ถึงจิตใจ
นางเป็นคนไม่ค่อยพูด ทีแรก ผมจึงเห็นนาง..ตามรูปลักษณ์ภายนอก มีรอยสักเต็มตัว ดูเฟียส ดูน่ากลัว แต่เมื่อได้สัมผัสจิตใจ ก็รู้ชัดว่า ตัวจริงนางไม่เหมือนภายนอก..
นางเป็นผู้หญิงบอบบาง อ่อนไหว คล้ายสโนไวน์ในนิทาน แต่อาจเป็น สโนไวท์ สาย Dark ฉบับ Anti Hero
ผมลืมตาขึ้นมา นึกในใจ ‘หรือว่า เพราะนางบอบบาง จึงต้องมี..รอยสัก’
‘รอยสัก..ไม่ใช่สิ่งน่ากลัว แต่ คือ สิ่งที่ปกป้องนางจากความกลัว..หรือเปล่า’
ความรู้สึกว่า ‘ไปลงนรกด้วยกัน..’ หายไปในทันที
ความรู้สึกว่า ‘ต้องทำให้สาแก่ใจ..’ ก็หายไปเช่นกัน
และนี่ก็คงเป็นสิ่งที่รบกวนจิตใจผม..มาตั้งแต่ต้น
นางไม่ใช่นักโทษของผม แต่นางตกเป็นนักโทษของสังคม..ก่อนมาเจอผม
ถ้าจะให้ยกตัวอย่างเพลงแก้ ตอนนี้ ยังนึกไม่ออก
นึกออกแต่บทหนัง เรื่อง Nothing Hill ตอนที่นางเอกมาขอโทษพระเอก และเล่าถึงตัวตนอีกด้าน..
‘I am just a girl, standing in front of her boy, asking him to love her’
ตอนนี้ ผมกลับรู้สึกเหมือนร่วมรักอยู่กับสาวแรกรุ่น จิตใจบอบบาง อ่อนไหว
ผมเคลื่อนตัวเข้าไปในร่างนาง..อย่างทะนุทะนอม เร่งจังหวะเร็วขึ้น นางเอามือสัมผัสที่ยอดหน้าอกผม ผมเสียวซ่าน..
จนปลดปล่อยความสุข
เสียดายแต่ว่า ยังไม่ได้ทำให้นางได้เสร็จ
ขอติดค้างเอาไว้กอ่น
ข่าว
