เถ้าธุลีที่เหลือทิ้ง
สองเดือนผ่านไป ความร้อนรุ่มของค่ำคืนนั้นยังคงตรึงตราในความทรงจำของขมิ้น เธอพยายามจะลืมเลือนทุกสิ่ง แต่ร่างกายของเธอกลับไม่ส่งสัญญาณใดๆ ที่น่ากังวล ความโล่งใจแผ่ซ่านเข้ามาเมื่อรอบเดือนของเธอมาตามปกติ
"โล่งอกไปที..." ขมิ้นพึมพำกับตัวเอง มือบางยกขึ้นกุมท้องที่ยังแบนราบ ภาพของใบหน้าเขาผุดขึ้นมาในห้วงความคิด พร้อมกับคำพูดของเขาในคืนนั้น "อาจจะ...แต่ไม่ว่ายังไง เธอก็เป็นของฉันแล้ว"
คำพูดนั้นยังคงหลอกหลอนเธอ แต่ในเมื่อไม่มีอะไรผูกมัดทางกาย ความผูกพันที่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นก็เลือนหายไปราวกับเถ้าธุลีที่ปลิวไปตามลม เธอตัดสินใจที่จะก้าวเดินต่อไปในเส้นทางของตัวเอง ลืมเรื่องราวในคืนนั้นให้หมดสิ้น ราวกับว่ามันเป็นเพียงพายุร้ายที่พัดผ่านไปในชั่วครู่
สายลมแห่งการเริ่มต้นใหม่
ขมิ้นตัดสินใจลาออกจากร้านนวดแห่งนั้น เธอรู้ดีว่าที่นั่นไม่ใช่ที่ของเธออีกต่อไป เธออยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ในที่ที่เธอสามารถเป็นตัวของตัวเองได้โดยไม่ต้องประชดใคร
เธอกลับไปบ้านเกิด ตั้งใจจะเรียนต่อให้จบและหางานที่สุจริตทำ แม้บาดแผลในใจจะยังคงอยู่ แต่เธอก็พร้อมที่จะเยียวยามันด้วยตัวเอง เธอรู้ว่าเธอไม่ได้ใจร้าย และเธอก็ไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้น
วันเวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า แต่ทว่ามั่นคง ขมิ้นได้เรียนรู้ที่จะให้อภัยตัวเองและก้าวข้ามผ่านความเจ็บปวด เธอเริ่มมองเห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ ชีวิตของเธอไม่ได้ถูกกำหนดด้วยความผิดพลาดเพียงครั้งเดียว แต่ถูกกำหนดด้วยความเข้มแข็งและหัวใจที่พร้อมจะเริ่มต้นใหม่เสมอ
แล้ววันหนึ่ง สายโทรศัพท์จากเบอร์แปลกๆ ก็ดังขึ้น ขมิ้นลังเลที่จะรับ แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจกดรับสาย
"สบายดีไหม..." เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้น
มันคือเสียงของเขา...ผู้ชายคนนั้น ผู้ที่เคยทำให้โลกของเธอสั่นคลอน
ขมิ้นเงียบไปชั่วขณะ ไม่รู้จะตอบอะไรดี
"ฉัน...แค่โทรมาดูว่าเธอเป็นยังไงบ้าง" เขาพูดต่อ "ฉันรู้ว่าฉันทำให้เธอต้องเจ็บปวด แต่ฉันอยากจะขอโทษ"
คำขอโทษที่มาในวันที่ทุกอย่างคลี่คลายไปแล้ว แต่ก็ยังทำให้ใจของขมิ้นกระตุกเล็กน้อย เธอเลือกที่จะไม่พูดอะไรมาก
"ฉันไม่เป็นไรแล้วค่ะ" ขมิ้นตอบสั้นๆ "ฉันเริ่มต้นใหม่แล้ว"
ข่าว
